یکی از راه هایی که خداشناسان برای اثبات خویش بیان می کنند راه دل است که از آن به فطرت تعبیر می کنند، این راه بسی نزدیک تر، مطمئن تر و پربارتر از راه های دیگر است.

فطرت چیست؟ به انگیزه ها و گرایشاتی که در عمق وجود انسان ریشه دارند فطرت گفته می شود. علم دوستی، عدالت خواهی و آزاده طلبی گرایشاتی فطری هستند. انسان خود را می یابد و می بیند که هستی اش در وجود و بقاء از آن خودش نیست و می یابد که هستی اش به هستی مبدئی بی نیاز بسته است، پس با هستی خویش او را می یابد و سرچشمه و مبداء وجود خود را می بیند و بسویش توجه می کند. خداوند در قرآن می فرماید: ای مردم همگی شما فقیر و نیازمند به خدا هستید و تنها خداست که بی نیاز و غنی و ستوده و منزه –از نیاز- است.

به عبارت دیگر انسان از راه توجه به " نیاز" خود و همه ی موجوداتی که پیرامون خویش می شناسد به وجود "مبدا بی نیاز" پی می برد. گاه در اثر غفلت و عدم توجه، برخی از انسان ها از همین شناخت بدیهی و روشن و بی واسطه نیز بی بهره اند و گاه کسانی نیاز خویش را می یابند ولی در شناخت آن مبدا بی نیاز دچار اشتباه می شوند و پدیده های لبریز از فقر و آکنده از نیاز را مبدا بی نیاز می پندارند. اینان که در شناخت مبدا بی نیازبه خطا می روند بایستی به افول و غروب و نا پایداری آنها توجه کنند تا بیابند آنچه را که مبدا بی نیاز پنداشته اند سرشار از نیاز بوده و از سرچشمه ای غنی و بی نیاز، هستی گرفته است، همانگونه که ابراهیم (ع) به آنچه که افول کننده و ناپایدار و وابسته بود پشت کرد و به خدای هستی بخش روی آورد و توجه نمود. خداوند در قرآن در سوره انعام در آیه های 79-76 در داستان حضرت ابراهیم می فرماید: وقتی شب او "ابراهیم" را فرا گرفت ستاره ای دید و گفت: این خدای من است، اما همین که ستاره غروب کرد گفت: نه من این غروب کننده ها را دوست ندارم. بعد که ماه درخشنده را دید گفت: این است خدای من اما همین که ماه هم غروب کرد گفت: (این هم که رفت) اگر خدای من راه را به من نشان ندهد، از گروه گمراهان خواهم بود، تا اینکه خورشید فروزنده را دید گفت: این خدای من است، این از همه آنها بزرگتر است اما خورشید هم غروب کرد  ابراهیم گفت: من از آنچه شما شریک خدا قرار می دهید بیزارم. من رو به او می آورم که آسمان ها و زمین را پدید آورده، از هر چه جز اوست روی بر می تابم و از مشرکان نیستم.

کسی که فطرت او را پرده ای غفلت و دنیا گرایی فرا گرفته گاهی پیشامد های سخت و ناگوار، ناگهان فطرت به خواب رفته او را بیدار نموده، پرده ها کنار می روند. نور فطرت از پشت پرده های بی خبری می تابد و همین تابش نور است که او را بسوی خداوند یکتا و بی نیاز رهنمون می گردد.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: