1- از نظر دین: نماز یکی از واجبات دین مبین اسلام است که در آیات قرآن و روایات ائمه (ع) بسیار مورد تأکید قرار گرفته است تا آنجایی که پیامبر اکرم (ص) می فرماید: نماز ستون دین است که اگر درست انجام گیرد و در پیشگاه الهی پذیرفته شود بقیه اعمال هم به تبع آن پذیرفته می شود؛ وگرنه سایر اعمال که نماز در رأس آن نباشد مورد نظر واقع نمی شود.

2- از نظر روان پزشکی: امروزه بسیاری از روانشناسان و پزشکان روحی دریافته اند که دعا و نماز و داشتن یک ایمان محکم به دین، نگرانی، تشویش، یأس و ترس را که عامل بیشتری از بیماری هاست برطرف می سازد. چنانچه قران کریم در سوره رعد آیه 28 نیز همین مطلب را تأیید می کند... و می فرماید: آگاه باشید که با یاد خدا دلها آرام می گیرد.

3- از نظر روانی: براستی که مومنان رستگارند، کسانی که در نمازشان خشوع می ورزند. توجه و خشوع که از شرایط مهم نماز است، وسیله ای است برای پرورش و تمرین حضور ذهن و تمرکز حواس که در زندگی بسیار حائز اهمیت بوده و بیشتر موفقیت های انسان در نتیجه ی همین تمرکز فکر و توجه کامل و حضور ذهن است.

4- از نظر معنوی: نماز اثرات معنوی فراوانی در روح انسان بجای می گذارد و انسان را به خالق هستی نزدیک می سازد چنانچه امام صادق (ع) می فرمایند: نماز وسیله نزدیک شدن پرهیزکاران به خداست. و در روایت دیگر آمده است که می فرمایند: نماز، معراج و سفر معنوی شخص با ایمان بسوی خدا است.

بدیهی است که خشوع نمودن در برابر خداوند باعث می گردد جسم و جان انسان از آلودگی های گناه حفظ شود و زمینه های لغزش در باطن او بوسیله نماز از بین برود و مانع زشتیها و بدیها گردد.

كسي كه غفلت دارد و به نماز بي اعتناست شفاعت معصومين به آنها نمي رسد.

امام صادق (ع) در آخرين سخنان خود به فرزندانشان مي فرمايند: شيعيان من و كساني كه پيرو من هستيد و كساني كه امام صادق (ع) را به عنوان مذهب جعفري قبول داريد: " لا تَنالُ شَفاعَتُنا عَلي مَنِ اِسْتَخَفَ بالصلاة: " نمي رسد شفاعت ما به كسي كه نماز را سبك بشمارد".

در اين مورد مي توان مردم روزگار را به چند دسته تقسيم كرد: يك نوع اولياء الله هستند، يك عده معتقد اند و بر آنها اميد شفاعت هم هست، ولي گاهي گرفتار شيطان مي شوند و گناه مي كند، كه ما جزء اين دسته هستيم و بايد مراقب باشيم كه دينمان غارت شيطان نشود؛ و گروهي هم هستند كه به هيچ صراطي مستقيم نيستند و هيچ وقت هدايت نمي شوند (احتمال اينكه  ما هم جزء اين دسته از انسان ها باشيم هست البته براي كساني كه زياد گناه كردند و توجهي به آنها نداشته اند و كم كم تعداد گناهانشان زياد شده).

مسلمانان در روز17 ركعت نماز مي خوانند. اعمالي واجب است، منتهي بعضي افراد از نماز لذتي نمي برند و نمي توانند آن طوري كه ائمه اطهار نماز مي خوانند، بخوانند. خداوند به ما اجازه داده است كه مستقيماًٌ با خود خدا حرف بزنيم در صورتي كه هيچ قوم و ملتي چنين اجازه اي ندارند.

لذت نبردن از نماز به دليل فكر هاي است كه در سر نماز به ذهن ما مي رسدو اين وعده ي شيطان است. و شيطان به خداوند مي گويد: وَ لا تَجِدُ اكثرهُم شاكرين: "اين ها را شكر گذار نخواهي يافت". ما انسان ها در عبادت3 دسته ايم: 1- كساني كه اعتقاد دارند اما عبادت نمي كنند 2- كساني كه اعتقاد دارند و عبادت مي كنند 3- عده اي هم عبادت مي كنند اما در حين انجام اعمال عبادت به آن هيچ توجهي ندارند.

در بين ائمه امام سجاد(ع) بيشتر از همه از نماز لذت مي برند و به همين دليل است كه سيدالساجدين و زين العابدين اند. از امام سجاد(ع) پرسيدند كه چگونه شما از نماز لذت مي بريد و ما بي بهره از آن فقط اين اعمال را انجام ميدهيم و امام در جواب فرمودند: من به ابو حمزه ي ثمالي تعليم دادم. نماز چيزي نيست كه تو از آن بهره نمي بري ممكن است چند عامل باشد(البته يك عامل هم مي تواند انسان را در عبادت سست كند). كه كلمات آن بزرگوار در دعاي ابو حمزه ي ثمالي آمده است:

" اَللهُمَ اِنّي كُلَّما قُلْتُ قَد تَهَيَاْتُ وَ تَعَبَاْتُ وَ قُمْتُ لِلصَّوة بَيْنَ يَدَيْكَ وَ ناجَيْتُكَ اَلْقَيْتَ عَلَيَّ نُعاساً اَذا اَنَا صَلَّيْتُ وَ سَلَبْتَني مُناجاتَكَ اِذا اَنَا ناجَيْتُ مالي كُلَّما قُلْتُ قَدْ صَلَحَتْ سَريَرتي وَ قَرُبَ مِنْ مَجالِسِ التَّوابينَ مَجْلسي عَرَضَتْ لي بَلِيَّةٌ اَزالَتْ قَدَمي وَ حالَتْ بَيْني وَ بَيْنَ خِدْمَتِكَ سَيِّدي لَعَلَّكَ عَنْ بابِكَ طَرَدْتَني وَ عَنْ خِدْمَتِكَ نَحَّيْتَني اَوْلَعَلَّكَ رَاَيْتَني مُستَخِفّاً بِحَقِّكَ فَاَقْصَيْتَني اَوْلَعَلَّكَ رَاَيْتَني مُعْرِضًا عَنْكَ فَفَلَيْتَني اَوْلَعَلَّكَ وَجَدْتَني في مَقامِ الْكاذِبينَ فَرَفَضْتَني اَوْلَعَلَّكَ رَاَيْتَني غَيْرَ شاكِرٍ لِنَعْمائِكَ فَحَرَمْتَني اَوْلَعَلَّكَ فَقَدْتَني مِنْ مَجالِسِ الْعُلَماءِ فَخَذَلْتَني اَوْلَعَلَّكَ رَاَيْتَني في الْغافِلينَ فَمِنْ رَحْمَتِكَ ايَستَني اَوْلَعَلَّكَ رَاَيْتَني الِفَ مَجالِسِ الْبَطالينَ فَبَيْني وَ بَيَنَهُمْ خَلَّيْتَني اَوْلَعَلَّكَ لَمْ تُحِبَّ اَنْ تَسْمَعَ دُعائي فَباعَدتَني اَوْلَعَلَّكَ بِجَرْمي وَجَريَرتي كافَيْتَني اَوْلَعَلَّكَ بِقِلَّةِ حَيائي مِنْكَ جازَيْتَني فَاِنْ عَفَوْتَ يارَبِّ فَطالَ ما عَفَوْتَ عَنِ الْمُذنِبينَ قَبْلي لِاَنَّ كَرَمَكَ اَيْ رَبِّ يَجِلُّ عَنْ مُكافاتِ  ألمُقَصِّرينَ "

"خدايا من هر وقت گفتم كه آماده و مهيا شوم و ايستادم براي نماز در برابرت و تو را راز گفتم افكندي بر من خواب خفيفي در وقت نماز و ربودي از دلم حال مناجات خود، وقت مناجات چرا هر وقت بگويم خوب شد درونم و نزديك همنشين توبه كاران باشم، رخ دهد برايم يك گرفتاري كه بلغزد قدمم و حائل گردد ميان من و ميان خدمت تو. آقايم شايد از درگاهت مرا راندي و از خدمتت بدور كردي يا شايد كه مرا ديدي سبك شمارم حقت را پس دورم كردي يا شايد ديدي رو گردانم از تو و بدم داشتي، يا شايد يافتي مرا در مقام دروغ گويان و دورم انداختي يا شايد ديدي شكر گذار نعمت هايت نيستم پس محروم ساختي مرا يا شايد مرا در مجالس علماء نيافتي پس خوارم داشتي يا شايد ديدي از غافلانم پس در رحمتت نااميدم كردي يا شايد ديدي كه هم انس مجالس بيهودگانم و مرا با آن ها گذاشتي يا شايد دوست نداشتي دعايم را كه بشنوي پس دورم كردي يا شايد به جرم من و گناهم كيفرم دادي ياشايد به كم شرميم از تو مجازاتم كردي پس اگر بگذري. پروردگارا چه دور است كه گذشت داري از گناه كاران پيش از من زيرا كرمت اي پروردگار برتر است از مكافات مقصران."