1-  عصمت: تمامی انبیاء دارای مقام عصمت اند. یعنی بر حسب امدادهای غیبی از خطا و اشتباه مصونیت دارند. چنانچه در رتبه والایی از عبودیت نیز قرار دارند که هرگز مرتکب گناه نمی شوند. عصمت و مصونیت الهی انبیاء برحسب بالایی سطح معرفت به خداوند درجات گیترده ای دارد، که از جمله آنها است.

الف) مصونیت و عصمت در مقام اخذ کامل وحی و الهام از بارگاه قدس الهی.

ب) مصونیت و عصمت در مقام حفظ و ضبط آن، به گونه ای که کلمه و حرفی از آن تغییر ننموده، خطا و نسیان در آن راه نیابد.

ج) مصونیت و عصمت در مقام ابلاغ و رسانیدن وحی الهی به جامعه با شرح صدر کامل و دور از هر نوع ترس و هراس و... .

د) مصونیت و عصمت از گناه، برحسب معرفت به ساحت خداوند و استواری تصمیم، اجتناب و مصونیت از گناه با اراده و اختیار خود و نه برحسب جبر آفرینش و اضطرار.

2- دانشهای الهامی غیبی: پیامبران بدون این که در مکتبی و نزد معلمی درس بخوانند از ناحیه ی خداوند از رموز و حقایق عالم آگاه می گردند. و بر حسب مرتبت و موضوع نبوت خود، دارای دانش و بینش وسیع گردیده، با اذن و اراده الهی بر اسراری از کائنات آگاه می گردند. لذا احکام الهی بر پیغمبران از سوی خداوند وحی و الهام می شود، و نیز دانش هایی را که باید به بشریت بیاموزند، از جانب خداوند فرا می گیرند.

3- اعجاز: مقصود از اعجاز یا "معجزه" این است که انبیاء و رسولان و رهبران الهی مبعوث از جانب خداوند، برای این که روشن و ثابت سازند که ماموریت آنها از جانب خداوند و ربط و اتصال ویژه ای با آفریدگار و قدرت نامتناهی او دارند اموری بر دست آنان جاری می شود که مردم عادی و یا دانشمندان بشدی از انجام آن عاجز و ناتوان هستند مانند معجزات مشهوری که از حضرت موسی و از حضرت عیسی در کتب و در قرآن نقل گردیده است از قبیل زنده کردن مرده و یا سنگ و چوب را به سخن درآوردن پیامبر اسلام نیز معجزه های گوناگونی در جهت صدق نبوت خود ارائه نموده که در کتب فراوان تاریخی و حدیثی به تفصیل ذکر گردیده است.

در قران کریم اصولی به عنوان هدف از بعثت انبیاء ذکر شده است:

1-  پرورش و آموزش: اوست خدایی که در میان عرب عمی پیامبری از خودشان برانگیخت تا بر آنها آیات وحی خداوند را تلاوت کند و آنها را پاک نموده و کتاب و حکمت را بیاموزد و پیش از این در جهالت و گمراهی بوده اند. تردیدی نیست که نخستین پایه ی تکامل مادی و معنوی انسان علم است زیرا یافتن راه کمال بدون علم ممکن نیست و قطعا منظور از علم در آیات فوق علوم مادی نیست زیرا علوم مادی تنها ضامن آسایش دنیا است و انبیاء ضامن سعادت و آسایش دنیا و آخرت انسان ها هستند.

2-  عبادت خداوند و اجتناب و مبارزه با طاغوت: به تحقیق فرستادیم در هر امتی رسولی را تا به مردم ابلاغ کند که خدای یکتا را بپرستید و از طاغوت دوری کنید... .

3-  تامین عدالت و آزادی: ما پیامبران را با دلیل های روشن فرستادیم و همراه آنها کتاب و میزان نازل کردیم تا مردم گرایش به عدالت پیدا کنند...

هدف نهایی: اصولی که به عنوان فلسفه نهایی آمدن انبیاء الهی بیان شد خداگونه انسان است که آن هم از راه عبادت با معرفت خداوند میسر می شود هدف از آفرینش انسان همین بوده است: نیافریدیم جن و انس را مگر برای این که عبادت کنند مرا.

نبوت عامه یا سفارت الهی منصبی است که خداوند دین را به وسیله ی دارندگان آن منصب به بشر ابلاغ می کند. از آنجا که خداوند، آفریدگار بشر است و به همه احتیاجات و نیازمندی های او احاطه و اطلاع کامل دارد، می داند که بشر بدون دین و قانونی که او را به سعادت و کمال برساند نمی تواند راه بجایی برد، لذا پاکترین افراد را که از هر جهت صلاحیت و شایستگی دارند از میان همین انسان ها برمی گزیند و سپس آنان را با منصب عظمای نبوت و پیامبری مبعوث می کند و این بحث را در اصطلاح دانشمندان علوم اسلامی نبوت عامه می گویند. پیامبران و انبیاء الهی همه یک هدف را دنبال نموده و در یک مسیر حرکت می نمایند، پس باید همه ی انسان ها به همه ی پیامبران معتقد باشد و از دستورات آنان اطاعت و پیروی کند زیرا اطاعت از پیامبران الهی فرمانبرداری از خداوند متعال است. خداوند پیامبران زیادی را برای هدایت انسان ها برانگیخت و شاید یکی از فلسفه آن، این باشد که بشر مسیر تکامل تدریجی را طی می کرد و لذا در هر زمان به انبیاء الهی نیاز داشت که دستورات پروردگار را به آنان ابلاغ کند. با گذشت زمان انسان در مسیر تکاملی خود به حدی از رشد و بلوغ فکری رسید که می توانست به دریافت دین کامل الهی نائل گردد. سرانجام دین کامل الهی توسط رسول گرامی اسلام به جهانیان عرضه شد و سلسله س پیامبران الهی نیز با خاتمیت پیامبر اسلام پایان یافت.