در قران کریم اصولی به عنوان هدف از بعثت انبیاء ذکر شده است:

1-  پرورش و آموزش: اوست خدایی که در میان عرب عمی پیامبری از خودشان برانگیخت تا بر آنها آیات وحی خداوند را تلاوت کند و آنها را پاک نموده و کتاب و حکمت را بیاموزد و پیش از این در جهالت و گمراهی بوده اند. تردیدی نیست که نخستین پایه ی تکامل مادی و معنوی انسان علم است زیرا یافتن راه کمال بدون علم ممکن نیست و قطعا منظور از علم در آیات فوق علوم مادی نیست زیرا علوم مادی تنها ضامن آسایش دنیا است و انبیاء ضامن سعادت و آسایش دنیا و آخرت انسان ها هستند.

2-  عبادت خداوند و اجتناب و مبارزه با طاغوت: به تحقیق فرستادیم در هر امتی رسولی را تا به مردم ابلاغ کند که خدای یکتا را بپرستید و از طاغوت دوری کنید... .

3-  تامین عدالت و آزادی: ما پیامبران را با دلیل های روشن فرستادیم و همراه آنها کتاب و میزان نازل کردیم تا مردم گرایش به عدالت پیدا کنند...

هدف نهایی: اصولی که به عنوان فلسفه نهایی آمدن انبیاء الهی بیان شد خداگونه انسان است که آن هم از راه عبادت با معرفت خداوند میسر می شود هدف از آفرینش انسان همین بوده است: نیافریدیم جن و انس را مگر برای این که عبادت کنند مرا.

نبوت عامه یا سفارت الهی منصبی است که خداوند دین را به وسیله ی دارندگان آن منصب به بشر ابلاغ می کند. از آنجا که خداوند، آفریدگار بشر است و به همه احتیاجات و نیازمندی های او احاطه و اطلاع کامل دارد، می داند که بشر بدون دین و قانونی که او را به سعادت و کمال برساند نمی تواند راه بجایی برد، لذا پاکترین افراد را که از هر جهت صلاحیت و شایستگی دارند از میان همین انسان ها برمی گزیند و سپس آنان را با منصب عظمای نبوت و پیامبری مبعوث می کند و این بحث را در اصطلاح دانشمندان علوم اسلامی نبوت عامه می گویند. پیامبران و انبیاء الهی همه یک هدف را دنبال نموده و در یک مسیر حرکت می نمایند، پس باید همه ی انسان ها به همه ی پیامبران معتقد باشد و از دستورات آنان اطاعت و پیروی کند زیرا اطاعت از پیامبران الهی فرمانبرداری از خداوند متعال است. خداوند پیامبران زیادی را برای هدایت انسان ها برانگیخت و شاید یکی از فلسفه آن، این باشد که بشر مسیر تکامل تدریجی را طی می کرد و لذا در هر زمان به انبیاء الهی نیاز داشت که دستورات پروردگار را به آنان ابلاغ کند. با گذشت زمان انسان در مسیر تکاملی خود به حدی از رشد و بلوغ فکری رسید که می توانست به دریافت دین کامل الهی نائل گردد. سرانجام دین کامل الهی توسط رسول گرامی اسلام به جهانیان عرضه شد و سلسله س پیامبران الهی نیز با خاتمیت پیامبر اسلام پایان یافت.

یکی از فلسفه ی بعثت پیامبران الهی برقراری عدالت در میان جامعه انسانی است چنانکه قرآن می فرماید: ما پیامبران را با دلایل های روشن فرستادیم و همراه آنها کتاب و میزان نازل کردیم تا مردم گرایش به عدالت پیدا کنند ...

خداوند در بعضی از آیات قرآن، مستقیما بندگانش را مورد خطاب قرار داده و می فرماید: و هر چیز را به ترازوی عدل و انصاف بسنجید و هیچ در میزان، کم فروشی و نادرستی نکنید.

در بعضی آیات به همه ی انسان ها اعلام می کند که: همانا خداوند به عدل و احسان فرمان می دهد.

خلاصه، فلسفه عدالت از نظر قرآن عبارت است از رعایت استحقاق ها و پیاده کردن کامل آن در جامعه انسانی. و لذا یکی از مسئولیت های رهبران دینی همین است که عدالت را در جامعه بگسترانند و زمینه های تحقق آن را فراهم کنند.

لازم به توضیح است: از آنجا که بنابر اختصار است و مبحث توحید طولانی شد در اینجا از عدالت، بسیار مختصر بحث گردید.

غیر از معنای مشهوری که برای عدل هست (خداوند عادل است و به کسی ظلم نمی کند) معنای وسیع تری هم برای عدل وجود دارد:

1- عدل در خداوند یعنی دوری آفریدگار از انجام هر عملی که برخلاف مصلحت و حکمت است.

2- عدل، یعنی: همه ی انسان ها در پیشگاه خدا از هر جهت یکسان و برابر اند و هیچ انسانی نزد او بر دیگری برتری ندارد مگر کسی که با تقوا و اعمال نیک خود را از فساد و تباهی دور بدارد.

3- قضاوت و پاداش به حق: یعنی خداوند هیچ عملی را هر چند خیلی ناچیز و کوچک باشد از هیچ کس ضایع نکرده و بی اجر و پاداش نمی گذارد و بدون تبعیض به هر کس جزای عملش را خواهد داد.

4- قرار دادن هر چیز در محل خودش: خداوند هر پدیده و مخلوقی را در جای خود آفریده و مواد ترکیبی هر موجودی را به اندازه ی لازم آن معین کرده است و تعادل و تناسب در تمام پدیده های جهان آفرینش وجود دارد.

عمل بر مبنای هدف: یعنی تمام آفرینش در جهان هستی بر مبنای هدف است و در ایجاد همه ی عالم، اسرار و دلایلی نهفته است و هیچ چیز بیهوده و عبث نیست. این ها برخی از معانی وسیعتر عدل است که بیان گردید.

1) نیاز: کسی ظلم می کند که برای رسیدن به اموری نیازمند باشد و از راه ظلم بتواند به آنها برسد.

2) جهل و نادانی: کسی ظلم می کند که زشتی و قبیح بودن ظلم را نداند.

3) رزائل اخلاقی: کسی ظلم می کند که در وجودش کینه، عداوت، حسد، خودخواهی و هوا پرستی باشد.

4) عجز و ناتوانی: کسی ظلم می کند که از دفع ضرر و خطر از خودش عاجز است و فکر می کند برای رسیدن به هدف راهی جز ظلم ندارد.

هر ظلمی در عالم واقع می شود در اثر یکی از این عوامل است و اگر این عوامل نبود هیچ ظلم و ستمی در هیچ کجا واقع نمی شد و هیچ یک از عوامل مذکور به ساحت قدس پروردگار راه ندارد زیرا خداوند:

الف) غنی و بی نیاز مطلق است.

ب) علمش نامحدود و بی پایان است.

ج) تمام صفات کمال را دارا است و از تمام عیوب و نواقص پاک و مبری است.

د) دارای قدرت نامتناهی و بی حد می باشد پس او عادل است.