1- از نظر دین: نماز یکی از واجبات دین مبین اسلام است که در آیات قرآن و روایات ائمه (ع) بسیار مورد تأکید قرار گرفته است تا آنجایی که پیامبر اکرم (ص) می فرماید: نماز ستون دین است که اگر درست انجام گیرد و در پیشگاه الهی پذیرفته شود بقیه اعمال هم به تبع آن پذیرفته می شود؛ وگرنه سایر اعمال که نماز در رأس آن نباشد مورد نظر واقع نمی شود.

2- از نظر روان پزشکی: امروزه بسیاری از روانشناسان و پزشکان روحی دریافته اند که دعا و نماز و داشتن یک ایمان محکم به دین، نگرانی، تشویش، یأس و ترس را که عامل بیشتری از بیماری هاست برطرف می سازد. چنانچه قران کریم در سوره رعد آیه 28 نیز همین مطلب را تأیید می کند... و می فرماید: آگاه باشید که با یاد خدا دلها آرام می گیرد.

3- از نظر روانی: براستی که مومنان رستگارند، کسانی که در نمازشان خشوع می ورزند. توجه و خشوع که از شرایط مهم نماز است، وسیله ای است برای پرورش و تمرین حضور ذهن و تمرکز حواس که در زندگی بسیار حائز اهمیت بوده و بیشتر موفقیت های انسان در نتیجه ی همین تمرکز فکر و توجه کامل و حضور ذهن است.

4- از نظر معنوی: نماز اثرات معنوی فراوانی در روح انسان بجای می گذارد و انسان را به خالق هستی نزدیک می سازد چنانچه امام صادق (ع) می فرمایند: نماز وسیله نزدیک شدن پرهیزکاران به خداست. و در روایت دیگر آمده است که می فرمایند: نماز، معراج و سفر معنوی شخص با ایمان بسوی خدا است.

بدیهی است که خشوع نمودن در برابر خداوند باعث می گردد جسم و جان انسان از آلودگی های گناه حفظ شود و زمینه های لغزش در باطن او بوسیله نماز از بین برود و مانع زشتیها و بدیها گردد.

پیامبر اسلام (معصوم اول)

امام اول (معصوم دوم)

دختر پیامبر اسلام (معصوم سوم)

امام دوم (معصوم چهارم)

امام سوم (معصوم پنجم)

امام چهارم (معصوم ششم)

امام پنجم (معصوم هفتم)

امام ششم (معصوم هشتم)

امام هفتم (معصوم نهم)

امام هشتم (معصوم دهم)

امام نهم (معصوم یازدهم)

امام دهم (معصوم دوازدهم)

امام یازدهم (معصوم سیزدهم)

امام دوازدهم (معصوم چهاردهم)

امام و پیشوای مسلمانان که می خواهد به عنوان جانشینی رسول اکرم (ص) زمان و امور دین و دنیای مردم را به دست بگیرد باید دارای امتیازاتی باشد:

1- از گناه و آلودگی و خطا و اشتباه معصوم باشد تا بتواند اجتماع را به سعادت رهبری کند زیرا کسی که خودش آلوده باشد هرگز نمی تواند مردم را از آلودگی پاک کند.

2- امام باید با "علم غیب" ارتباط داشته و از علم بی پایان الهی بهره مند باشد تا احکام و حقایق و معارف اسلامی را آن طور که هست برای مسلمانان بیان کند زیرا اگر او هم مثل سایر مردم بخواهد روی ظن و گمان چیزی بگوید یا فقط از علوم عادی بشر استفاده کند گفتار او اطمینان آور نبوده و مردم به حقیقت معارف اسلامی نمی رسند.

3- امام باید از طرف خدا به وسیله ی رسول اکرم (ص) و یا به وسیله ی امام پیش از او معین شود زیرا غیر از خدا و پیامبر کسی نمی تواند معصوم بودن فردی را تشخیص دهد تنها و تنها خداست که از حال و آینده و درون و برون همه آگاهی دارد و میداند که چه شخصی را باید برای رهبری اجتماع و امامت بعد از رسول اکرم (ص) تعیین کند. قرآن مجید می گوید: خدا بهتر می داند که رسالت (و رهبری و دینی و دنیایی مردم) را به عهده ی چه شخصی بگذارد...

امام و پیغمبر از چند جهت با هم فرق دارند:

اول- پیغمبر موسس دین و آورنده ی احکام شریعت است. ولی امام، حافظ و نگهدارنده ی احکام و اجرا کننده ی آنهاست.

دوم- پیغمبر احکام و قوانین شریعت را به وسیله ی وحی دریافت می کند و با پروردگار جهان مستقیما ارتباط دارد. ولی امام تشیع کننده نیست یعنی احکام و قوانین دین بر او وحی نمی شود بلکه آنها را از پیغمبر دریافت می کند و ارشاد و راهنمایی پیغمبر در علوم او دخالت دارد.

1-  عصمت: تمامی انبیاء دارای مقام عصمت اند. یعنی بر حسب امدادهای غیبی از خطا و اشتباه مصونیت دارند. چنانچه در رتبه والایی از عبودیت نیز قرار دارند که هرگز مرتکب گناه نمی شوند. عصمت و مصونیت الهی انبیاء برحسب بالایی سطح معرفت به خداوند درجات گیترده ای دارد، که از جمله آنها است.

الف) مصونیت و عصمت در مقام اخذ کامل وحی و الهام از بارگاه قدس الهی.

ب) مصونیت و عصمت در مقام حفظ و ضبط آن، به گونه ای که کلمه و حرفی از آن تغییر ننموده، خطا و نسیان در آن راه نیابد.

ج) مصونیت و عصمت در مقام ابلاغ و رسانیدن وحی الهی به جامعه با شرح صدر کامل و دور از هر نوع ترس و هراس و... .

د) مصونیت و عصمت از گناه، برحسب معرفت به ساحت خداوند و استواری تصمیم، اجتناب و مصونیت از گناه با اراده و اختیار خود و نه برحسب جبر آفرینش و اضطرار.

2- دانشهای الهامی غیبی: پیامبران بدون این که در مکتبی و نزد معلمی درس بخوانند از ناحیه ی خداوند از رموز و حقایق عالم آگاه می گردند. و بر حسب مرتبت و موضوع نبوت خود، دارای دانش و بینش وسیع گردیده، با اذن و اراده الهی بر اسراری از کائنات آگاه می گردند. لذا احکام الهی بر پیغمبران از سوی خداوند وحی و الهام می شود، و نیز دانش هایی را که باید به بشریت بیاموزند، از جانب خداوند فرا می گیرند.

3- اعجاز: مقصود از اعجاز یا "معجزه" این است که انبیاء و رسولان و رهبران الهی مبعوث از جانب خداوند، برای این که روشن و ثابت سازند که ماموریت آنها از جانب خداوند و ربط و اتصال ویژه ای با آفریدگار و قدرت نامتناهی او دارند اموری بر دست آنان جاری می شود که مردم عادی و یا دانشمندان بشدی از انجام آن عاجز و ناتوان هستند مانند معجزات مشهوری که از حضرت موسی و از حضرت عیسی در کتب و در قرآن نقل گردیده است از قبیل زنده کردن مرده و یا سنگ و چوب را به سخن درآوردن پیامبر اسلام نیز معجزه های گوناگونی در جهت صدق نبوت خود ارائه نموده که در کتب فراوان تاریخی و حدیثی به تفصیل ذکر گردیده است.